De sculpturen verbeelden diverse expressies, gezichtsuitdrukkingen en culturen. De hoofden laten schrik, angst of wanhoop zien of gaan gepaard met sterke persoonlijkheden die van trots stralen. Dat zijn wij mensen. Ik toon verschillende aspecten van het leven. Ook bij mijn tekeningen gaat het altijd om de mens. Het zijn naakten en het gaat daarbij om het pure, als je geen kleding hebt om jouw lichaam en jezelf mee te verdoezelen. Zo is er een tekening van Lisa, die op je afkomt, heel erotisch en sterk en Roxanne, die veel meer naar binnen kijkt. Ik laat het lichaam van de modellen net zo vertellen als de expressie op de gezichten van de beelden dat doen. Daar is houding de taal. Dan teken ik wat ik in het model zie. Het is heel direct werken, er is geen tijd voor gedachten. De rest van de wereld bestaat niet. Je ervaart als kijker de energie, die ik tijdens het tekenen voelde. 

Bij de beelden is sprake van een heel ander proces. Het vraagt veel meer tijd. De werken zijn hol opgebouwd, van klei. Ik kijk ernaar, loop er naartoe, neem er weer afstand van. Dat is dus iets heel anders dan het maken van tekeningen. Als een tekening of beeld mij bij voltooiing niet verrast, is het niet goed. Is het niet af. Ik wil dat het verder gaat dan maken wat ik in mijn hoofd heb, het onderbewuste gaat een rol spelen. Het is het bewuste en onbewuste, het gecontroleerde werken en het ontstaan van iets. Het langdurige werkproces geeft mij de kans om verschillende technieken en ideeën uit te proberen. Zodat ik er steeds naar moet kijken en gefascineerd blijf. Beelden, zoals ‘De natte schreeuw’, waarbij ik met glas geëxperimenteerd heb, tonen mijn persoonlijke emoties. Het is gemaakt toen ik zelf wanhopig was. Uiteindelijk ben ik eigenlijk ieder beeld dat ik maak.

De expositie is een herbeleving van momenten.

Judith Heinsohn is aanwezig bij de tentoonstelling in de weekenden met uitzondering van 19, 28 november en 4 december.